Co do panuiącego
ducha, aż nadto wciągu demarkacji przekonać się mogłem do iakiego stopnia
egaltacji (egzaltacji) i wyniosłości powodzenia ostatnich lat przyprowadziły
Prusaków; zaręczyć mogę że w ogólności, równie nie lubią francuzów, anglików,
rosianów i polaków, z temi uczuciami wcale sie niekryją; każdy ie jak
nayłatwiey dostrzedz potrafi; mniemanoby że ich powodami są: na francuzów zła
od nich dawane, na Anglików współzalotnictwo (sic!) (:rivalité:), na Rosianów
doznane dobrodzieystwa, na Polaków wyrządzone krzywdy.
Kto zgadnie, kto tak ładnie napisał? :) Albo chociaż przy jakiej okazji?
Ot, taka historia przez dziurkę od klucza.
A kto zgadnie, gdzie w Toruniu taką klamkę można znaleźć? :)) Wszystko się łączy z nieogarkowym wypocinem.
Przeglądając niezawodną "Gazetę Toruńską", można natrafić na takie "smaczki" rodem z Podgórza - toruńskiego, nie krakowskiego. Swoją drogą to ciekawe zjawisko... Tu Podgórz, tam Pod-górze. Geografia historyczna zapewne ma na to odpowiedź, poczta pruska, niestety nie miała w tym względzie większego rozeznania:
'
"Gazeta Toruńska" 1911, nr 146, s. 2.
Jeśli chodzi o pocztowe pomyłki znana była również ta, gdy jeden Żyd z Kongresówki wysyłał zamówione drzewo do Inowrocławia, wówczas Hohensalzy, a że wymówił źle nazwę przy zamawianiu transportu koleją, drzewo trafiło do Hohensülzen :)
O tu:
Chciałam jeszcze dodać, że znalazłam w końcu przypis do krowy. Już wiem, skąd znam anegdotkę o przejściu przez granicę na krowi paszport. Jakby ktoś nie wiedział, to słowo kanikuła ma łacińską genezę i oznacza najgorętszy okres lata, gdy słońce znajduje się w gwiazdozbiorze Psa.
Wieki temu na allegro pojawiło się takie zdjęcie, którego, niestety nie kupiłam (a kosztowało jakieś 5 zł, więc szkoda), bo po krótszej bądź dłuższej dyskusji sama z sobą stwierdziłam, że nie zaciekawi ono nikogo oprócz mnie i po co mi to. Dobrze, że chociaż kopię zassałam na dysk. Umieszczam z oryginalnym znakiem wodnym, a obecnego właściciela zdjęcia serdecznie przepraszam, jeśli uraziłam. Nie wiem, czy mi się dobrze wydaje, że to są kamienice przy Warszawskiej? G
Mówi się trudno, teraz mam nauczkę, żeby słuchać się intuicji, bo teraz ładnie mi się połączyło z informacją ze Słowa Pomorskiego i zdjęciem z tegoż zaćmienia:
Jak łatwo się domyśleć, informacja pochodzi ze "Słowa Pomorskiego" z 20 czerwca 1936. Myślę, że takich fotografii Torunia może być więcej, skoro niebo było wówczas pogodne, a ludzie bardziej skorzy do wczesnego wstawania niż dzisiaj.
Chciałam dodać, że zdjęcie powyżej uważam za lepsze, niż te wykonane dla "Słowa". Najwyraźniej nie zawsze było stać redakcję na usługi najwyższej klasy fotografów takich, jak Spychalski, którego nazwisko obrzydło mi jak niegdyś zupa ogórkowa w wykonaniu mojej babci, za którą obecnie dałabym się pokroić. Lubię i nie lubię na raz.
Prawdę mówiąc, to nie chce mi się bardziej rozwodzić, ale z kronikarskiego obowiązku dorzucam. Poniżej gifowa ilustracja, gdzie się nocą szlajałam po wyjściu z kremlowskiego teatru.
Wyjście z Kremla.
Przez ogród.
Na plac.
Z powodu przygotowań do jakiś olimpijskich uroczystości niet pierechoda, więc mauzoleum dla mnie pozostało niedostępne. I dobrze. Wolę żywe opowieści o prapradziadku słuchającym przemówień Lenina na żywo niż zabalsamowany zewłok.
Wyjście z placu.
Kiedyś coś tam jeszcze dorzucę, tymczasem próbuję się ogarnąć. Na razie wymyśliłam, co zrobić, żeby kurz na kablach mi się nie zatrzymywał. Nic mnie bardziej nie wkurza przy odkurzaniu jak koty kurzu gromadzące się na kablach od elektroniki. Jakbym chciała mieć kota, a już w szczególności koty, to bym jakiegoś dachowca złowiła na osiedlu. Ot, co. Nieogar.
Jak wymyślę, co zrobić, żeby robić, to też to opiszę. Tym bardziej, że już raz wymyśliłam i mi wyszło.
Przecież my byliśmy na cmentarzu w Brodnicy! Jaki ten cmentarzyk jest piękny, a jaki oryginalny, wiekowy, śliczny i w ogóle. Zapomniałam na śmierć o tym fakcie. Było mokro, zimno, ale cmentarny entuzjazm mnie nie opuszczał. Cmentarz najogólniej Zelkiem i aniołkiem stoi. Na początek film pana Grążawskiego, którego udało się nam niemal rok temu poznać przy okazji nagród pomidorowych :)
Prawda, że prawda?
Zespół klasztorny przywitał nas zapachem kiszonej kapusty i wiadrem plastikowym z pokrywką na wodę święconą. A co jeśli jakaś sprzątaczka nie doczyta i tą wodą umyje podłogę albo kwiatki podleje?
Najs.
Toruński akcent. Ogrodzenie z Torunia.
Okrzyk entuzjazmu na widok biskwitu mnie nie opuszcza. Odkąd Marta miała jako obiekt dyplomowy biskwitowy korpusik aniołka rzucającego kwiatki wędruję po świecie szukając jego kopii i analogii. Jedną perfekcyjną znalazłam w Berlinie na cmentarzach na Kreuzbergu przed Hallesches Tor.
Ślady biskwitu:
Niebiskwitowy aniołek sypiący kwiatkami:
Jak na cmentarzu w Chełmnie - resztki niemieckojęzycznych katolickich pochówków. Cud, że się ostało. Swoją drogą, fajne nazwisko: Kochanke. Wyobraźmy sobie taki dialog pograniczny:
-Pozdrów Kochanke!
-Ja nie mam kochanki!
-Ojca Berty pozdrów.
Aniołek nieproporcjonalny. Albo po prostu brudny...
Herb:
Jak nie remontować nagrobków. Nie takich na litość boską!
Ten przyjechał tu z Dojczlandu! Że się nie stłukł, to cud, że stoi drugi cud. Trzeci, że temu co nagrobek tak nieudolnie remontował niebo się na łeb nie zwaliło i Ksawery nie porwał.
Kolejny nagrobek cudowny. Materiał ten sam. Jakiś sztuczny kamień, raczej nie biskwit. Pukało odrobinkę głucho jak dobrze pamiętam. Ładnie wygładzony, dużo glonów na tym nie urosło.
Sic transit gloria mundi... Rzeźba rzeźbie nierówna. Degrengolada najogólniej...
Znów Janiołek. Janiołku urwało główku i rączku.
Łoże było madejowe, a to jest zdaje się łoże Zelkowe. Rypin posiada swoje własne, na toruńskich cmentarzach też chyba takie jedno można znaleźć.
Graba!
Miasteczko za mgłą... podwórka i przybudówki. Lubię to!
